[Column] Een varken op de achterbank

‘Goedemiddag, genieten jullie?’ vraag ik aan een groepje ouderen. ‘Zeker! We wisselen de laatste nieuwtjes uit.’ Eén man zit op een bankje met een stok naast zich, een paar mannen zitten in een scootmobiel en er staan wat rollators geparkeerd. 

 

De oudste van het stel – Corrie, die halverwege de negentig blijkt te zijn – voert het woord. ‘Hebben jullie gelezen van die mensen met die caravan?’ Agnieta en ik schudden ons hoofd. ‘Er was een gezin op vakantie. Oma was mee. Ze overleed toen ze in België waren. Ze hadden geen zin in alle officiële rompslomp, want je mag natuurlijk geen stoffelijk overschot meenemen over de grens. Weet je wat ze hebben gedaan? Ze hebben haar gewoon in de caravan gelegd. Ze dachten dat het niet zo’n vaart zou lopen. Vlak voor de grens gingen ze nog even goedkoop tanken en een ijsje eten. En toen kwamen ze terug en was de caravan gestolen!’ Een tachtiger – schat ik in – vult aan: ‘Ja, we vragen nu elke dag of de caravan al gevonden is!’ Voordat wij iets kunnen zeggen, roept Corrie al: ‘Grapje!’

 

We lachen met z’n allen. Een van hen vertelt dat de grap al dertig jaar oud is. En dat ze er als hangouderen nog steeds om kunnen lachen.

 

‘Nu een verhaal dat wel echt is gebeurd.’ Corrie vertelt dat ze lang geleden met haar man, zwager en schoonzus in België was, in de tijd dat er nog grensposten waren tussen Nederland en België. Ze hadden een varkentje gekregen, maar dat mocht niet de grens over. Zij en haar schoonzus hadden het een jurk aan gedaan en een zonnebril op gezet en het  tussen hen in genomen op de achterbank. Bij de grens werden ze aangehouden. Ze hoopten maar dat het varkentje zich stil zou houden. De grensbewaker riep zijn collega. ‘Moet je op die achterbank kijken! Ik wist niet dat een wijf zo lelijk kon zijn!’ ‘En we mochten doorrijden!’ roept ze triomfantelijk. Iedereen schatert het uit. Wij ook.

 

Geen moment verdenk ik haar ervan dat ze weer een fakeverhaal heeft verteld. Maar ook nu roept ze vrolijk: ‘Grapje!’

 

Ze wordt iets serieuzer. Ze vertelt dat ze God dankbaar is voor haar gezondheid. En voor haar geheugen, zodat ze verhalen kan blijven vertellen. Léuke, geen schuine. Maar dat ze toch regelmatig ’s avonds vergeving moet vragen over de dingen die ze eruit flapt.

‘Corrie, doe nog eens het alfabet uit je tienerjaren’, vraagt iemand. ‘Is ie wel netjes?’ grap ik nog. Ze begint al, bij elke letter een couplet over de Tweede Wereldoorlog. Als het klaar is, krijgt ze applaus. ‘Knap hè, van Corrie?!’ ‘Nou!’ beamen wij. We praten nog lang door over Corrie. Over haar community, geheugen, dankbaarheid, gebed om vergeving, maar vooral over de levensvreugde die ze uitstraalt. Niet alleen wát ze vertelde, maar vooral hóe ze het vertelde, blijft ons bij. Heel knap.

 

Deze blog verscheen woensdag 12 juli 2023 als column in het Nederlands Dagblad.

 

Bron foto: Pexels.