[Column] ‘Wat ken jou het verrotten’
Of ik nou iets later ben of er gaat iets anders dan gepland … Als ik vriendin Agnieta spreek, weet ik eigenlijk haar reactie al. In onvervalst Rotterdams houdt ze me voor: ‘Ah joh, wat ken jou ’t verrottuh!’
Terwijl ik me ergens druk over maak, kan het haar vaak niets schelen. Ik moet nog altijd om haar uitspraak lachen. Zelfs als ik van tevoren weet dat die komt. De woorden relativeren en ontspannen. Wat de exacte betekenis is van de uitdrukking, weet ik niet eens. Google kan me dat niet vertellen! Ik vat het op als: relax, ontspan. Een variant op: wat kan jou het schelen.
Ik heb haar zelfs een keer gevraagd het in te spreken. En dat deed ze. Ik heb het – met toestemming – een paar keer aan iemand laten horen. Aan een andere vriendin die ergens moeilijk over zat te doen. Aan een van mijn neefjes die in mijn ogen leeuwen en beren op de weg zag.
Sindsdien heeft hij het overgenomen. En geeft hij het door aan zijn vriendjes. Te pas en te onpas. Hij was helemaal verguld toen hij Agnieta een keer zag. Dit is dus die mevrouw van die quote. ‘Wilt u het nog even live laten horen?’ Het is een beetje twijfelachtig of ze nou zo blij moet zijn met deze eer. Alsof ze geen diepere wijsheden met zich meedraagt …
Tijdens trainingsdagen zijn er ook weleens deelnemers die ergens moeilijk over kunnen doen. Begrijp me niet verkeerd. Ik beweer niet dat preken makkelijk is. Verre van. Het is een hele uitdaging om steengoed te preken. De ondertitel van mijn boek Geloofwaardig spreken geeft soms wat extra druk. Hoe je een steengoede preek maakt. Bij sommige deelnemers werkt dat verlammend. Bij Victor bijvoorbeeld. Omdat hij een training volgt, moet alles nu goed gaan. Zijn exegese moet kloppen, de kernboodschap moet passen bij wat de Heer met dit gedeelte wil zeggen tegen zijn gemeente, het intro moet zeer inspirerend zijn, de overgangen moeten vloeiend zijn, zijn mimiek sprekend en zijn gebaren ondersteunend. Ik zie Victor verstijven als hij spreekt. Ik besluit Agnieta’s wijsheid door te geven en zeg: ‘Ah joh, Victor, wat ken jou ’t verrottuh als er iets minder goed gaat dan gepland …’ Victor moet lachen. Ook nu geldt: de uitspraak relativeert en ontspant.
De week erna heb ik Victor aan de telefoon. ‘Weet je wat me nog meest heeft geholpen tijdens de vorige trainingsdag?’ Razendsnel gaat de trainingsdag aan mijn geestesoog voorbij. Ik vermoed dat hij het meest heeft gehad aan mijn tips over stemgebruik. Maar voordat ik kan antwoorden, zegt hij: ‘Ik mag ernaar streven om elke week de beste preek te geven. Maar mijn identiteit hangt niet af van de kwaliteit van mijn preken. Mijn identiteit is gefundeerd op Christus. De Rots. Dus als ik een keer wat minder goed preek, spreek ik mezelf toe met de woorden van die vriendin van jou: “Wat ken jou ’t verrottuh!” Ze heeft helemaal gelijk.’
Wil je ook (nog) beter leren (s)preken in een ontspannen setting? Kom naar een training!
Deze blog verscheen op 18 mei 2019 als column in het Nederlands Dagblad.
Bron foto: Pixabay.
