[Column] Een hond op wieltjes
‘Wil je ook even met de DogSim lopen?’ vraagt de ergotherapeut. Ik doe mijn ogen dicht en loop achter de hond op wieltjes aan. ‘Om in aanmerking te komen voor een blindegeleidehond moet je je kunnen laten leiden. Durf je erop te vertrouwen dat de hond het beste kan inschatten waar je het veiligst kunt lopen?’
Ik hoor haar nauwelijks meer. Ik heb mijn aandacht nodig om in evenwicht te blijven. Samen met Jurjen van Houwelingen loop ik in een losloopgebied in Amsterdam. We kennen elkaar, doordat we allebei (s)preken. Hij sprak bijvoorbeeld in 2014 op de EO-Jongerendag. Drie jaar later veranderde zijn wereld door een goedaardige hersentumor die blijvend letsel veroorzaakte. Een van de gevolgen is dat hij minder dan vijf graden (in plaats van 180) ziet. Hij staat op de wachtlijst voor een hond en daarom oefent hij de routes met ergotherapeut Erin.
Erin loopt achter de hondensimulator en doet alsof ze een hond is, terwijl ik het tuigje vasthoud en me moet laten leiden. Bij een glibberig brugje loopt de ‘hond’ langzamer en hij leidt me langs de boomwortels. Jurjen moet lachen als ik een paar keer laat horen dat ik schrik. Toen ik mijn ogen open had, had ik die wortels niet eens gezien of gevoeld!
Snel laat ik Jurjen verder oefenen. Hij geeft commando’s om naar huis te gaan. Dankzij zijn navigatie weet hij wanneer hij naar links of naar rechts moet. Erin vertelt ondertussen hoe ze Jurjen begeleidt bij het dagelijks leven. Bij ict. Bij mobiliteit, zoals vandaag, maar ze trainen ook om met het openbaar vervoer naar zijn ouders en broer te reizen. En bij het huishouden. De resultaten daarvan zie ik later in de koelkast: bakjes met labels erop.
Bij de koffie praten Jurjen en ik verder. Hoe zijn hersenen hem regelmatig in de steek laten. Tijdens ons gesprek merk ik dat nauwelijks. Hij weet wat ik de laatste jaren zoal doe met Geloofwaardig Spreken en noemt feilloos de namen van gezamenlijke connecties. Maar de gezichten van zijn eigen kinderen herkent hij niet meer. Hen herkent hij aan hun stem. We praten over rouw. Over inleveren. Over troost bij verlies.
Destijds viel hij in een zwart gat en wilde niet meer verder leven. ‘Inmiddels kan ik zeggen dat het goed gaat. Ik zie weer perspectief. De grootste truc bij het omgaan met tegenslagen is dat je betekenis vindt in je struggles.
Met vragende ogen kijk ik hem aan, maar ik realiseer me dat hij dat niet ziet. ‘Vertel?’
Ik hoor de motivational speaker in hem. ‘Mijn drie belangrijkste lessen voor een veerkrachtig leven. Een: in plaats van ‘Waarom?’ vraag ik ‘Wat nu?’ Twee: ik ben niet waardeloos, maar geliefd. Drie: ik denk niet meer groot, maar klein. Deze drie lessen spreek ik letterlijk uit. God houdt van mij, dat is de Bron. Soms ervaar ik dat, maar meestal kies ik ervoor het te geloven: ik ben geliefd door God.’
Ik zeg niet zo veel. Het zal je maar gebeuren. Gelukkig kan Jurjen zich laten leiden.
Deze blog verscheen woensdag 1 november als column in het Nederlands Dagblad.
Jurjen is bezig met het schrijven van een boek. Op welke vraag wil jij graag een antwoord?
Laat je antwoord achter en maak tegen die tijd kans op een gratis boek!
Ik heb een vraag voor Jurjen en wil kans maken op zijn boek!
